On the first day, God created the dog and said: "Sit all day by the door and bark at anyone who walks past. For this, I will give you a life span of twenty years." The dog said: "That's a long time to be barking. How about only ten years and I'll give you back the other ten?" So God agreed.
On the second day, God created the monkey and said: "Entertain people, do tricks, make them laugh and I'll give you a twenty-year life span." The monkey said: "Monkey tricks for twenty years? That's a long time to perform, can I give you back ten like the dog did?" And God agreed.
On the third day, God created the cow and said: "You must go into the field all day, suffer under the sun, have calves and give milk to support the farmer's family. For this, I will give you a life span of sixty years." The cow said: "That's a tough life you want me to live for sixty years. How about twenty and I'll give back the other forty?" And God agreed again.
On the fourth day, God created man and said: "Eat, sleep, play and enjoy your life. For this, I'll give you twenty years." But man said: "Only twenty years? Could you give me my twenty, the cows' forty, the monkeys' ten and the ten the dog gave back making eighty?" "Okay," said God, "You asked for it."
That is why the first twenty years we eat, sleep, play and enjoy ourselves. For the next forty years we slave in the sun to support our family. For the next ten years we do monkey tricks to entertain the grandchildren. And for the last ten years we sit on the front porch and bark at everyone.
Life has now been explained to you.
And my forty years have only just started ...
Thursday, 27 December 2007
Wednesday, 28 November 2007
Nog schilderen
Na een paar dagen hectisch schilderen is alles toch nog op tijd klaargeraakt om mijn eetkamer te ontvangen.
Salon na de eerste laag:
.JPG)
En na de tweede laag:
.JPG)
De kast, de tafel en de zes stoelen:
.JPG)
Next up: de slaapkamer schilderen.
Salon na de eerste laag:
.JPG)
En na de tweede laag:
.JPG)
De kast, de tafel en de zes stoelen:
.JPG)
Next up: de slaapkamer schilderen.
Sunday, 25 November 2007
Eerste werkdagen
Vrijdag - dag 0
Om 0930 naar de notaris (Goossens & Verwerft in Grobbendonk) om de hypotheekakte te tekenen en een cheque achter te laten ter waarde van ... veel geld ;-)
Daarna de sleutels gaan ophalen bij de verkopers en dan naar mijn huis gereden om de eetkamer/living op te meten. Tegelijkertijd ook eens getest of ik de geiser en de gaskachel aan de praat kreeg, wat na een paar keer proberen uiteindelijk wel lukte.
.jpg)
Vervolgens naar een tweedehandse eetkamer gaan kijken die mijn grootvader ergens was tegengekomen. De vier meter lange eiken wandkast, eiken tafel en zes eiken stoelen met rieten zittingen bleken net in mijn eetkamer te passen, verkocht dus aan yours truly. Het geheel wordt woensdagvoormiddag geleverd, dus is er werk aan de winkel!
Dag 1
Vóór woensdag moet de eetkamer/living geschilderd zijn. Gelukkig hebben de vorige bewoners de muren vrij proper achtergelaten met geschilderd glasvezelbehang. Gewoon overschilderen dus.
's Morgens naar AsterX gereden voor verf (ongeloofelijk hoeveel kleurkes er tegenwoordig zijn, ik heb iets licht beigeïg genomen) en toebehoren (masking tape, verfrol, verfborstel, ...). Daarna naar Nijlen om de kamer voor te bereiden.
Voor:
.jpg)
Klaar om te schilderen:
.jpg)
Dag 2
De randjes geschilderd:
.jpg)
Ingekleurd (zonder buiten de lijntjes te schilderen):
.jpg)
De vorige bewoners hadden het salon in een donkere kleur geschilderd, daar moeten dus twee lagen over. Vandaag de eerste laag in het salon, morgen een laag in heel de living.
Afplakken is een nachtmerrie: vloer, vensterbanken, deuren, ramen, schoorsteenmantel, ... En als je eenmaal begint met schilderen blijken er altijd weer plekjes te zijn die je gemist hebt.
Dan de randjes schilderen, nog zoiets waar je uren mee bezig bent. Het uiteindelijk inkleuren van de grote vlakken met de verfrol vliegt dan weer goed vooruit.
Om 0930 naar de notaris (Goossens & Verwerft in Grobbendonk) om de hypotheekakte te tekenen en een cheque achter te laten ter waarde van ... veel geld ;-)
Daarna de sleutels gaan ophalen bij de verkopers en dan naar mijn huis gereden om de eetkamer/living op te meten. Tegelijkertijd ook eens getest of ik de geiser en de gaskachel aan de praat kreeg, wat na een paar keer proberen uiteindelijk wel lukte.
.jpg)
Vervolgens naar een tweedehandse eetkamer gaan kijken die mijn grootvader ergens was tegengekomen. De vier meter lange eiken wandkast, eiken tafel en zes eiken stoelen met rieten zittingen bleken net in mijn eetkamer te passen, verkocht dus aan yours truly. Het geheel wordt woensdagvoormiddag geleverd, dus is er werk aan de winkel!Dag 1
Vóór woensdag moet de eetkamer/living geschilderd zijn. Gelukkig hebben de vorige bewoners de muren vrij proper achtergelaten met geschilderd glasvezelbehang. Gewoon overschilderen dus.
's Morgens naar AsterX gereden voor verf (ongeloofelijk hoeveel kleurkes er tegenwoordig zijn, ik heb iets licht beigeïg genomen) en toebehoren (masking tape, verfrol, verfborstel, ...). Daarna naar Nijlen om de kamer voor te bereiden.
Voor:
.jpg)
Klaar om te schilderen:.jpg)
Dag 2
De randjes geschilderd:
.jpg)
Ingekleurd (zonder buiten de lijntjes te schilderen):.jpg)
De vorige bewoners hadden het salon in een donkere kleur geschilderd, daar moeten dus twee lagen over. Vandaag de eerste laag in het salon, morgen een laag in heel de living.
Afplakken is een nachtmerrie: vloer, vensterbanken, deuren, ramen, schoorsteenmantel, ... En als je eenmaal begint met schilderen blijken er altijd weer plekjes te zijn die je gemist hebt.
Dan de randjes schilderen, nog zoiets waar je uren mee bezig bent. Het uiteindelijk inkleuren van de grote vlakken met de verfrol vliegt dan weer goed vooruit.
Wednesday, 7 November 2007
Laat die confituur maar komen
Ik ben al een tijdje (lees: meer dan een jaar) op zoek naar een woning. Daarbij loop ik ook regelmatig openbare verkopingen af. De voordelen? Het te koop staande goed is publiek te bezichtigen op welbepaalde dagen en uren, er moeten geen afspraken onderhandeld worden met de verkopers. Er zijn geen onzekerheden door concurrent-kopers: je weet wat iedereen biedt en de dag van de toewijzing ligt vast. De prijs kan al eens meevallen, afhankelijk van hoeveel kandidaten er werkelijk geïnteresseerd zijn; bovendien ligt de prijs gemiddeld gezien lager bij een openbare verkoop dan bij een verkoop uit de hand.
Er zijn natuurlijk ook nadelen verbonden aan een openbare verkoop: vanaf het moment van de toewijzing is de koper eigenaar en koopsom en kosten moeten op zeer korte termijn betaald worden (kosten binnen 24 uur, 3 dagen of 5 dagen, naargelang de streek; en koopsom binnen een maand na de toewijzing). Hoewel de koper eigenaar is vanaf de toewijzing, krijgt hij pas het vruchtgebruik nadat koopsom en kosten betaald zijn. Nog een nadeel is dat de registratierechten bij een openbare verkoop hoger zijn dan de registratierechten bij een verkoop uit de hand.
Vandaag is mijn zoektocht beëindigd en start de lijdensweg van 30 jaar boterhammen met confituur: ik heb een huis gekocht in een openbare verkoop.
Het is een huisje in Nijlen, ter grootte van een appartement, maar met nog wat koterij erachter en een ruime tuin (de totale grondoppervlakte is 474m², maar dat is wel inclusief de helft van de straat); plaats genoeg dus om aarbeien, rabarber en andere dingen te kweken om confituur van te maken (toch niet gedacht dat ik die confituur óók nog eens ging kopen zeker).
Er zijn natuurlijk ook nadelen verbonden aan een openbare verkoop: vanaf het moment van de toewijzing is de koper eigenaar en koopsom en kosten moeten op zeer korte termijn betaald worden (kosten binnen 24 uur, 3 dagen of 5 dagen, naargelang de streek; en koopsom binnen een maand na de toewijzing). Hoewel de koper eigenaar is vanaf de toewijzing, krijgt hij pas het vruchtgebruik nadat koopsom en kosten betaald zijn. Nog een nadeel is dat de registratierechten bij een openbare verkoop hoger zijn dan de registratierechten bij een verkoop uit de hand.
Vandaag is mijn zoektocht beëindigd en start de lijdensweg van 30 jaar boterhammen met confituur: ik heb een huis gekocht in een openbare verkoop.
Het is een huisje in Nijlen, ter grootte van een appartement, maar met nog wat koterij erachter en een ruime tuin (de totale grondoppervlakte is 474m², maar dat is wel inclusief de helft van de straat); plaats genoeg dus om aarbeien, rabarber en andere dingen te kweken om confituur van te maken (toch niet gedacht dat ik die confituur óók nog eens ging kopen zeker).
Monday, 29 October 2007
LastFM cheats big time
Earlier this week, after a refresh of my LastFM homepage, I saw my scrobble count reduced from 6555 to 62-hundred-and-something. At first I thought is was just a glitch since I had experienced something similar before, around the end of the week when the weekly charts are compiled. In those cases, the scrobble count got fixed after a few hours. However, this time the count never got fixed.
After some time, I got my scrobble count up to 6543 again. That was last night. Since then, I guess I played about a dozen tracks more before I went off to bed. Today, this evening, before refreshing again, I took a screenshot of my scrobble count, expecting the count after the refresh to be something around 6560, take or leave some. I refreshed, and lo and behold, my scrobble count was reduced to 6294! LastFM definitely cheats on its users.
At 2007-10-28, sometime in the evening:
At 2007-10-29, around 2015:
After some time, I got my scrobble count up to 6543 again. That was last night. Since then, I guess I played about a dozen tracks more before I went off to bed. Today, this evening, before refreshing again, I took a screenshot of my scrobble count, expecting the count after the refresh to be something around 6560, take or leave some. I refreshed, and lo and behold, my scrobble count was reduced to 6294! LastFM definitely cheats on its users.
At 2007-10-28, sometime in the evening:
At 2007-10-29, around 2015:
Thursday, 25 October 2007
New rubber
This week, I had the tyres on my bike replaced after they lasted just over 25000km. The last few thousand kilometres it became quite clear they needed urgent replacement.
Motorcycle tyres are round, not square like car tyres. This is because we lean over in corners and we would like to have a decent grip with the road in these situations. Especially in these situations. When motorcycle tyres get older, they square up because there's only so many corners you can insert in any road before the straights take over again. So, because, on the whole, we have to drive vertically more than we can drive leaned over, tyres wear more in the center than on the sides, leading, eventually, to squareness.
When tyres get too square, their grip with the road lessens in corners, leading to dangerous situations. Especially in wet weather and/or on dirty or badly maintained roads (of which we have plenty a supply). The last few thousand kilometres, I had to be more and more careful in corners and I could feel the rear end slipping away with an alarming increase in frequency. I could also feel when the squarest part of the tyre hit the road: from that moment on, it becomes very difficult to lean over further. Very dangerous if you have to cut short a corner!
Now, with new tyres, I have switched from a thread depth of 1.6 to 1.7mm (1.6mm being the legal minimum and 2mm being an informal safety minimum) to a whopping 4 and 6mm front and rear respectively (front tyres wear less than rear ones).
Not only have I gained grip in corners, I also got a lot more manoeuvrability again: because the contact surface between tyre and road has become smaller I can more easily steer than before.
I sincerely hope they will last at least some 20000km again, because they cost me about €450.
Motorcycle tyres are round, not square like car tyres. This is because we lean over in corners and we would like to have a decent grip with the road in these situations. Especially in these situations. When motorcycle tyres get older, they square up because there's only so many corners you can insert in any road before the straights take over again. So, because, on the whole, we have to drive vertically more than we can drive leaned over, tyres wear more in the center than on the sides, leading, eventually, to squareness.
When tyres get too square, their grip with the road lessens in corners, leading to dangerous situations. Especially in wet weather and/or on dirty or badly maintained roads (of which we have plenty a supply). The last few thousand kilometres, I had to be more and more careful in corners and I could feel the rear end slipping away with an alarming increase in frequency. I could also feel when the squarest part of the tyre hit the road: from that moment on, it becomes very difficult to lean over further. Very dangerous if you have to cut short a corner!
Now, with new tyres, I have switched from a thread depth of 1.6 to 1.7mm (1.6mm being the legal minimum and 2mm being an informal safety minimum) to a whopping 4 and 6mm front and rear respectively (front tyres wear less than rear ones).
Not only have I gained grip in corners, I also got a lot more manoeuvrability again: because the contact surface between tyre and road has become smaller I can more easily steer than before.
I sincerely hope they will last at least some 20000km again, because they cost me about €450.
Sunday, 14 October 2007
LastFM rate of scrobbling
Some people accuse me of playing classical music in order to get my track count on LastFM increased faster. Since all those pieces are cut up into tiny little movements, they reason, I can scrobble more per time unit than they can.
Well, they're wrong. My collection of classical CD rips (single copies for personal use of CDs I own, legal under Belgian law) consists of 196 hours, 35 minutes and 24 seconds in 2486 tracks, which makes for an average of 4 minutes and 45 seconds per track.
On the other hand, my collection of non-classical rips consists of 90 hours, 40 minutes and 19 seconds in 1230 tracks, making a track a meagre 4 minutes 25 seconds on average!
I do admit that I have indeed a number of very short classical tracks (especially in vocal works) that are only a few seconds in length. But I also have slightly longer tracks too, that are well over 10 minutes in length. So in the end, it all evens out.
Well, they're wrong. My collection of classical CD rips (single copies for personal use of CDs I own, legal under Belgian law) consists of 196 hours, 35 minutes and 24 seconds in 2486 tracks, which makes for an average of 4 minutes and 45 seconds per track.
On the other hand, my collection of non-classical rips consists of 90 hours, 40 minutes and 19 seconds in 1230 tracks, making a track a meagre 4 minutes 25 seconds on average!
I do admit that I have indeed a number of very short classical tracks (especially in vocal works) that are only a few seconds in length. But I also have slightly longer tracks too, that are well over 10 minutes in length. So in the end, it all evens out.
Friday, 21 September 2007
Terug naar school
Het is meer dan twee jaar geleden, maar ja, ik ga terug naar school. De avondschool welteverstaan, overdag werk ik. Op 3 september ben ik gestart aan een driejarige opleiding houtbewerking.
De eerste les was een introductie en een rondleiding in het atelier. De volgende lessen zijn we er meteen ingevlogen: uit een stuk pallethout twee span- en een schuurblokje maken. Spanblokjes dienen om werkstukken vast te klemmen en worden tussen het werkstuk en de bankschroef geplaatst om het werkstuk te beschermen. Een schuurblokje wordt gebruikt om een stuk schuurpapier rond te spannen om mooi vlak te kunnen schuren zonder dat je vingers verbranden.
Voor deze werkstukken moesten we alles manueel doen: vlak schaven (een kant vlak maken), haaks schaven (een kant in een hoek van 90° brengen met de vlakke kant), van breedte schaven, van dikte schaven en van lengte zagen. Daarna op het schuurblokje een schuin kantje zetten (vier kanten afschuinen aan de onderkant) en op de spanblokjes een afgerondrond kantje.
Al het schaafwerk werd met een voorloper gedaan.
Daar zijn we twee en een halve les mee bezig geweest. Deze week hebben we een open, doorgaande pen-en-gatverbinding gemaakt; ook wel gaffelverbinding genoemd. Dit is een pen-en-gatverbinding omdat in een lat (de stijl, een vertikaal deel) een gat wordt gemaakt en uit een andere lat (de regel, een horizontaal deel) een pen wordt gezaagd. De verbinding is open omdat de zijkant van de pen in de lengterichting te zien is en ze is doorgaand omdat de pen helemaal door de stijl loopt.
De eerste les was een introductie en een rondleiding in het atelier. De volgende lessen zijn we er meteen ingevlogen: uit een stuk pallethout twee span- en een schuurblokje maken. Spanblokjes dienen om werkstukken vast te klemmen en worden tussen het werkstuk en de bankschroef geplaatst om het werkstuk te beschermen. Een schuurblokje wordt gebruikt om een stuk schuurpapier rond te spannen om mooi vlak te kunnen schuren zonder dat je vingers verbranden.
Voor deze werkstukken moesten we alles manueel doen: vlak schaven (een kant vlak maken), haaks schaven (een kant in een hoek van 90° brengen met de vlakke kant), van breedte schaven, van dikte schaven en van lengte zagen. Daarna op het schuurblokje een schuin kantje zetten (vier kanten afschuinen aan de onderkant) en op de spanblokjes een afgerondrond kantje.
Al het schaafwerk werd met een voorloper gedaan.
Daar zijn we twee en een halve les mee bezig geweest. Deze week hebben we een open, doorgaande pen-en-gatverbinding gemaakt; ook wel gaffelverbinding genoemd. Dit is een pen-en-gatverbinding omdat in een lat (de stijl, een vertikaal deel) een gat wordt gemaakt en uit een andere lat (de regel, een horizontaal deel) een pen wordt gezaagd. De verbinding is open omdat de zijkant van de pen in de lengterichting te zien is en ze is doorgaand omdat de pen helemaal door de stijl loopt.
Sunday, 16 September 2007
The Sound of Silence
Yesterday morning I came down, went to my desk, and was met by the sound of silence. My PC had shut down during the night. This had happened once or twice before, so I wasn't worried too much, I was merely wondering which application could have crashed so bad it took Windows with it. To turn it back on, I pressed the power button. I pressed it again. I tried the reset button (after all, I didn't have the case for too long and have actually turned it on only twice before). Pressing the reset button had the same effect as pressing the power button.
I then went on to check the power supply. Yes, it was plugged in and turned on. After turning off and on the power supply, it made a high pitched whining noise. So, did I have a dead power supply, or a short circuit on my main board?
Since I was requisitioned by my mother to bring some stuff to the recycling center that day, I spent the better part of saturday morning wondering what happened to my computer and which parts could have broken down. I sincerely hoped it was the power supply, since that's the only part of which I have plenty spare ones. But even if the psu broke down, did it produce a wreaking voltage peak frying my main board or other electronics before failing, or did it die peacefully?
When finally I had the time to look into the matter, I immediately switched my two-year-old Hiper 580W power supply with my old AOpen 350W one (boxed with my previous case) and things worked perfectly.
I originally bought the Hiper when reaching 7 hard disks; I thought the 350W one was nearing its limits with all those disks. However, I am now running 8 disks from that same old AOpen psu and things work just fine.
I'll never buy a Hiper again! If they make a habit of failing after only two years of running nowhere in the least near their maximum capacity, they are just an expensive joke in which I will not have any part again.
I then went on to check the power supply. Yes, it was plugged in and turned on. After turning off and on the power supply, it made a high pitched whining noise. So, did I have a dead power supply, or a short circuit on my main board?
Since I was requisitioned by my mother to bring some stuff to the recycling center that day, I spent the better part of saturday morning wondering what happened to my computer and which parts could have broken down. I sincerely hoped it was the power supply, since that's the only part of which I have plenty spare ones. But even if the psu broke down, did it produce a wreaking voltage peak frying my main board or other electronics before failing, or did it die peacefully?
When finally I had the time to look into the matter, I immediately switched my two-year-old Hiper 580W power supply with my old AOpen 350W one (boxed with my previous case) and things worked perfectly.
I originally bought the Hiper when reaching 7 hard disks; I thought the 350W one was nearing its limits with all those disks. However, I am now running 8 disks from that same old AOpen psu and things work just fine.
I'll never buy a Hiper again! If they make a habit of failing after only two years of running nowhere in the least near their maximum capacity, they are just an expensive joke in which I will not have any part again.
Saturday, 11 August 2007
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Sunday, 5 August 2007
New case
Last friday I bought a new computer case: a second-hand silver CoolerMaster Stacker STC-T01. Why? because my old case (a white AOpen H700A) was getting rather crowded, especially the space between the power supply and the disks.
.jpg)
Now I have one Stacker, one 4-in-3 Device Module, two 120mm fans, one 80mm fan, and two 350W power supplies with the green wire and ground linked so they both switch on at the same time.
Yesterday, I transferred the contents from one case to the other. I kept my trusty Hiper 580W power supply, though (I have no need for 700W of power). The stacker has much more space to put stuff in: it's 10cm deeper than the H700 and it has no rear drive bay, so there is no problem of cables protruding into each other.
The inside sure looks better now:
.jpg)
The front also looks neater:
.jpg)
I recently had to buy a new DVD drive because the old one broke down. Luckily, it it came with both a white and a black front cover, so I just had to switch covers for the drive to blend in.
I also had to get rid of my floppy drive, for which there was no adapter; besides, the drive had a white, non-replacable cover, so it wouldn't fit in with the black anyway.
One tremendous advantage of this new case, beside the looks, are the 120mm fans and the noise they don't make. For the first time in a long while, I can hear the crunching of my disks instead of the whining of five 80mm fans.
.jpg)
Now I have one Stacker, one 4-in-3 Device Module, two 120mm fans, one 80mm fan, and two 350W power supplies with the green wire and ground linked so they both switch on at the same time.
Yesterday, I transferred the contents from one case to the other. I kept my trusty Hiper 580W power supply, though (I have no need for 700W of power). The stacker has much more space to put stuff in: it's 10cm deeper than the H700 and it has no rear drive bay, so there is no problem of cables protruding into each other.
The inside sure looks better now:
.jpg)
The front also looks neater:
.jpg)
I recently had to buy a new DVD drive because the old one broke down. Luckily, it it came with both a white and a black front cover, so I just had to switch covers for the drive to blend in.
I also had to get rid of my floppy drive, for which there was no adapter; besides, the drive had a white, non-replacable cover, so it wouldn't fit in with the black anyway.
One tremendous advantage of this new case, beside the looks, are the 120mm fans and the noise they don't make. For the first time in a long while, I can hear the crunching of my disks instead of the whining of five 80mm fans.
Sunday, 29 July 2007
First Last.FM evaluation
Simply put, matching is crappy; any kind of matching.
For starters, there is no (fuzzy) matching of artists played: 'Gilbert & Sullivan' and 'Gilbert and Sullivan' are two completely distinct artists, with each having their own info page and scrobble count.
Further, my 'Tast-o-meter' with Litrik evolved from the obvious Very Low (no artists in common), to Low (Hans Zimmer in common), to Medium (Hans Zimmer, Bear McCreary and some other film music composers), to Very Low (no artists in common). And that while both Litrik's and my top 3 of the week contain Hans Zimmer.
Also, after more than 300 songs played, Last.FM has finally dignified itself with providing me with neighbours; the first of which having the compatibility rating 'Very Low' (Gregorian in common), the second having the same rating with an otherwise unspecified 'few artists' in common, and all the rest having no artists in common. Litrik, previously with Medium compatibility, is not in the list.
I'll continue to scrobble songs, hoping the law of large numbers will ensure more reliable results. Given the amount of music in my collection, this will take some time though.
For starters, there is no (fuzzy) matching of artists played: 'Gilbert & Sullivan' and 'Gilbert and Sullivan' are two completely distinct artists, with each having their own info page and scrobble count.
Further, my 'Tast-o-meter' with Litrik evolved from the obvious Very Low (no artists in common), to Low (Hans Zimmer in common), to Medium (Hans Zimmer, Bear McCreary and some other film music composers), to Very Low (no artists in common). And that while both Litrik's and my top 3 of the week contain Hans Zimmer.
Also, after more than 300 songs played, Last.FM has finally dignified itself with providing me with neighbours; the first of which having the compatibility rating 'Very Low' (Gregorian in common), the second having the same rating with an otherwise unspecified 'few artists' in common, and all the rest having no artists in common. Litrik, previously with Medium compatibility, is not in the list.
I'll continue to scrobble songs, hoping the law of large numbers will ensure more reliable results. Given the amount of music in my collection, this will take some time though.
Thursday, 26 July 2007
Last.FM
Earlier this week two collegues of mine created an account on Last.FM and one of them started scrobbling right away. Today, I followed suit. After installing a plugin in Winamp, title, artist and album of every song I play are sent to Last.FM for analysis. Not only that, but some information about the author is pulled, so you get a brief biography, a number of tags and similar artists for you to go in search of new music. Also sent back to you, the consumer of this free service, is a link to buy the CD on Amazon.
I wanted to test the extensiveness of their database and, much to my surprise, it covers more than I'd have thought. But of course I wouldn't be me if I couldn't find some obscure artists that would certainly not be in their database.
I was surprised to find out that they do know about the Puppini Sisters (a contemporary Andrews Sisters clone, which, incidently they also knew of). However, they didn't know anything about Boogie Phil and the Woogie Band (0 plays scrobbled) and they mistook Mine (an obscure Belgian folk group) with Mine (an even more obscure Swedish group without even a home page).
Last.FM also didn't know about 'Royal Trumpeters' by 'Verbeeck Band Organ', but I can't blame them for that; and Arnold Loxham's Wurlitzer March falls into the same category.
I was surprised to learn they do know Northwest Sinfonia and that it has, amongst others, tags such as Cavedog (RIP) and Total Annihilation.
I wanted to test the extensiveness of their database and, much to my surprise, it covers more than I'd have thought. But of course I wouldn't be me if I couldn't find some obscure artists that would certainly not be in their database.
I was surprised to find out that they do know about the Puppini Sisters (a contemporary Andrews Sisters clone, which, incidently they also knew of). However, they didn't know anything about Boogie Phil and the Woogie Band (0 plays scrobbled) and they mistook Mine (an obscure Belgian folk group) with Mine (an even more obscure Swedish group without even a home page).
Last.FM also didn't know about 'Royal Trumpeters' by 'Verbeeck Band Organ', but I can't blame them for that; and Arnold Loxham's Wurlitzer March falls into the same category.
I was surprised to learn they do know Northwest Sinfonia and that it has, amongst others, tags such as Cavedog (RIP) and Total Annihilation.
Saturday, 16 June 2007
Rolmite op YouTube
Een paar momenten van de match van gisteren, opgenomen met mijn fototoestel.
De Franse ploeg in de tweede set.
De Belgische ploeg tijdens de tie-break.
De Franse ploeg in de tweede set.
De Belgische ploeg tijdens de tie-break.
Rock & Roltennis
Ik ben eens naar Rolmite geweest: een demonstratie rolstoeltennis in de perstent van Rock Werchter in Rotselaar. Dit jaar was het België - Frankrijk, dubbelspel in twee sets met super tie-break tot 11 punten.
De Franse ploeg Lahcen Majdi en Laurent Fischer:
.jpg)
De Belgische ploeg Joachim Gerard en Gert Vos:
.jpg)
De precieze uitslagen herinner ik met niet precies meer, maar die zullen eerstdaags wel op de Rolmite website terecht komen. De eerste set was voor de Belgen, de tweede voor de Fransen en uiteindelijk zijn die fransozen goed afgedroogd in de tie-break.
Na de demonstratie werd er een rondleiding van de festivalwei georganiseerd. Het groot podium lag nog verdeeld over 12 opleggers, dat wordt pas maandag opgebouwd. Het tentje met het kleine podium was al wel opgesteld:
.jpg)
Blijkbaar is die constructie een custom jobke dat maar één keer per jaar wordt gebruikt omdat geen enkele organisatie het geld heeft om dat geval te huren en op te stellen (er zijn 4 grote kranen voor nodig).
Naast de tent was er ook de ingang te zien, de eet- en dranktentjes (de bierverdeling gebeurt met ondergrondse leidingen, bevoorraad door een tank van een paar duizend liter), de drie WC parken (met elk ongeveer 450 toiletten), het rolstoelpodium (mindervaliden kunnen van daar alles op het groot podium volgen), en de containers waar politie, administratie en artiesten zitten.
Tot slot was er ook nog een optreden van de lokale Irish Folk groep Mine, die en-passant de 60ste verjaardag van Roger (mondharmonica, tweede van links) vierde.
.jpg)
Kijk, kijk, iemand die me van ergens bekend voorkwam.
.jpg)
De Franse ploeg Lahcen Majdi en Laurent Fischer:
.jpg)
De Belgische ploeg Joachim Gerard en Gert Vos:
.jpg)
De precieze uitslagen herinner ik met niet precies meer, maar die zullen eerstdaags wel op de Rolmite website terecht komen. De eerste set was voor de Belgen, de tweede voor de Fransen en uiteindelijk zijn die fransozen goed afgedroogd in de tie-break.
Na de demonstratie werd er een rondleiding van de festivalwei georganiseerd. Het groot podium lag nog verdeeld over 12 opleggers, dat wordt pas maandag opgebouwd. Het tentje met het kleine podium was al wel opgesteld:
.jpg)
Blijkbaar is die constructie een custom jobke dat maar één keer per jaar wordt gebruikt omdat geen enkele organisatie het geld heeft om dat geval te huren en op te stellen (er zijn 4 grote kranen voor nodig).Naast de tent was er ook de ingang te zien, de eet- en dranktentjes (de bierverdeling gebeurt met ondergrondse leidingen, bevoorraad door een tank van een paar duizend liter), de drie WC parken (met elk ongeveer 450 toiletten), het rolstoelpodium (mindervaliden kunnen van daar alles op het groot podium volgen), en de containers waar politie, administratie en artiesten zitten.
Tot slot was er ook nog een optreden van de lokale Irish Folk groep Mine, die en-passant de 60ste verjaardag van Roger (mondharmonica, tweede van links) vierde.
.jpg)
Kijk, kijk, iemand die me van ergens bekend voorkwam.
.jpg)
Saturday, 26 May 2007
Ik kan motorrijden
... min of meer toch. Vandaag ben ik naar een screening geweest: een door MAG georganiseerde, door STAM uitgevoerde en door de Vlaamse overheid gesponsorde test met als doel het controleren in welke mate motorrijders hun motor kunnen beheersen. Het is een ideale gelegenheid om te weten te komen wat je sterke en zwakke punten zijn en of je misschien niet beter enkele rijlessen zou nemen.
De dag begon in 't Hofke van Geel waar iedereen zich tussen 0830 en 0900 moest aanmelden. Bij deze aanmelding hoorde het invullen van een enquête waarin je jezelf evalueerde. In totaal hadden er zich 11 mensen ingeschreven en zijn er 7 komen opdagen.
Rond 0910 reden we dan in groep naar het oefenterrein, een ruime parking van 'den Bel' (Alcatel, maar nu zit er een ander bedrijf). Hier stonden al kegels klaar voor de verschillende oefeningen.
De eerste test was een klassieke slalom: 4 kegels op een rij, links vertrekken, rond de laatste terugkeren en over een houten balk rijden.
De volgende test was een slalom 'uit verband': de kegels stonden niet op een rij maar verder van elkaar zodat de bochten veel scherper waren.
Voor de derde test waren er twee vierkanten opgesteld die elkaar met een hoek raakten. De bedoeling was om in het eerste een bocht van 180° naar rechts te nemen en in het tweede vierkant een bocht van 180° naar links.
De volgende test startte met de klassieke examenoefening: 10m rijden en daar minimum 12 seconden over doen. Dit werd gevolgd door een slalom met 'smalle doorgangen.' In principe worden daar vaten van 1.5m hoog voor gebruikt, maar nu moesten we het met kegels doen, wat het iets gemakkelijker maakte. Op het einde van deze slalom moesten we keren rond een kegel, de slalom terug nemen en eindigen door nog eens over een houten balk te rijden, maar dit keer een stop-and-go inlassen. Dit hield in dat je bij het afrijden van de balk even stilstaat (voorwiel eraf en achterwiel er nog op), zonder evenwel de voeten op de grond te zetten. Een 'surplaceke' dus, maar dan met de motor; veel moeilijker dan met de fiets.
Na deze eerste vier tests reden we terug naar het Hofke voor het middageten (broodjes) en daarna weer terug naar het oefenterrein voor de laatste test.
De laatste test was de remproef: aan 40km/h in tweede versnelling correct een noodstop uitvoeren.
Alle oefeningen werden eerst voorgedaan door Stijn, de instructeur van STAM, waarna we ze zelf moesten uitvoeren. Op deze eeerste uitvoering werden punten gegeven en volgde een bespreking van de fouten. Omdat we met zo weinig waren (het maximum voor één instructeur is 15 man bij deze tests), kregen we nog een oefenrun waarbij we individuele feedback kregen. Daarna volgende nog een testrun waarop weer punten werden gegeven.
Motorrijden bestaat uit drie dingen: kijktechniek, tractiecontrole, en zithouding. Alle oefeningen werden op deze drie eigenschappen gequoteerd. Iedereen startte met 7 punten en er werden er afgetrokken als tegen deze technieken werd gezondigd.
Kijktechniek is gebaseerd op de stelling 'je rijdt waarheen je kijkt;' kijk je naar het gevaar, dan rij je er ook op. Kijktechniek had ik geleerd bij de rijschool en heb ik ook steeds toegepast op de weg, dus daar had ik niet zo veel problemen mee.
Tractiecontrole was nieuw voor mij: een motor is enkel stabiel als de motor je achterwiel aandrijft; bij ontkoppeld rijden heb je minder controle op rechte stukken en geen controle tijdens bochten. Je moet dus zorgen dat er altijd aandrijving is. Daarnaast moet je je stabiliteit ook steeds kunnen corrigeren: als je dreigt om te vallen, is de eerste reactie het uitsteken van een been om een voet op de grond te zetten. Dit werkt bij lage snelheden, maar bij 50 km/h moet je dat al niet meer proberen. De correcte remedie tegen omvallen is gas geven. Echter, gas geven als je in eerste versnelling in rallenti aan het rijden bent geeft een enorme schok die je nog meer destabiliseert.
De correcte manier om traag te rijden is bijgevolg: de motor op 2000 rpm houden (rallenti is 1000 rpm) door gas te geven, snelheid onder controle houden door de koppeling te laten slippen (niet bepaald gezond met de droge koppeling van een auto of sommige motoren, maar minder erg met een natte koppeling) en te remmen met de achterrem. Wanneer je op deze manier traag rijdt, kan je onmiddellijk zonder schokken versnellen door de koppeling te lossen en gas te geven en onmiddellijk vertragen door de koppeling in te knijpen of te remmen.
Toen Stijn de oefeningen voorreed brandde zijn remlicht voortdurend.
Tot slot de zithouding: de bal van de voet moet op de voetsteunen, armen niet gestrekt, polsen recht houden. Ook dingen die ik al vanuit de rijschool meehad en toepaste.
Na de remtest reden we terug naar het Hofke en moesten we opnieuw een enquête invullen, exact dezelfde als in het begin van de dag, maar deze keer beïnvloed door onze inzichten verworven tijdens de tests. Ook volgde er een individuele bespreking van onze aandachtspunten.
De resultaten van mijn tests en mijn aandachtspunten zal ik wel eens in een volgende post opsommen.
De dag begon in 't Hofke van Geel waar iedereen zich tussen 0830 en 0900 moest aanmelden. Bij deze aanmelding hoorde het invullen van een enquête waarin je jezelf evalueerde. In totaal hadden er zich 11 mensen ingeschreven en zijn er 7 komen opdagen.
Rond 0910 reden we dan in groep naar het oefenterrein, een ruime parking van 'den Bel' (Alcatel, maar nu zit er een ander bedrijf). Hier stonden al kegels klaar voor de verschillende oefeningen.
De eerste test was een klassieke slalom: 4 kegels op een rij, links vertrekken, rond de laatste terugkeren en over een houten balk rijden.
De volgende test was een slalom 'uit verband': de kegels stonden niet op een rij maar verder van elkaar zodat de bochten veel scherper waren.
Voor de derde test waren er twee vierkanten opgesteld die elkaar met een hoek raakten. De bedoeling was om in het eerste een bocht van 180° naar rechts te nemen en in het tweede vierkant een bocht van 180° naar links.
De volgende test startte met de klassieke examenoefening: 10m rijden en daar minimum 12 seconden over doen. Dit werd gevolgd door een slalom met 'smalle doorgangen.' In principe worden daar vaten van 1.5m hoog voor gebruikt, maar nu moesten we het met kegels doen, wat het iets gemakkelijker maakte. Op het einde van deze slalom moesten we keren rond een kegel, de slalom terug nemen en eindigen door nog eens over een houten balk te rijden, maar dit keer een stop-and-go inlassen. Dit hield in dat je bij het afrijden van de balk even stilstaat (voorwiel eraf en achterwiel er nog op), zonder evenwel de voeten op de grond te zetten. Een 'surplaceke' dus, maar dan met de motor; veel moeilijker dan met de fiets.
Na deze eerste vier tests reden we terug naar het Hofke voor het middageten (broodjes) en daarna weer terug naar het oefenterrein voor de laatste test.
De laatste test was de remproef: aan 40km/h in tweede versnelling correct een noodstop uitvoeren.
Alle oefeningen werden eerst voorgedaan door Stijn, de instructeur van STAM, waarna we ze zelf moesten uitvoeren. Op deze eeerste uitvoering werden punten gegeven en volgde een bespreking van de fouten. Omdat we met zo weinig waren (het maximum voor één instructeur is 15 man bij deze tests), kregen we nog een oefenrun waarbij we individuele feedback kregen. Daarna volgende nog een testrun waarop weer punten werden gegeven.
Motorrijden bestaat uit drie dingen: kijktechniek, tractiecontrole, en zithouding. Alle oefeningen werden op deze drie eigenschappen gequoteerd. Iedereen startte met 7 punten en er werden er afgetrokken als tegen deze technieken werd gezondigd.
Kijktechniek is gebaseerd op de stelling 'je rijdt waarheen je kijkt;' kijk je naar het gevaar, dan rij je er ook op. Kijktechniek had ik geleerd bij de rijschool en heb ik ook steeds toegepast op de weg, dus daar had ik niet zo veel problemen mee.
Tractiecontrole was nieuw voor mij: een motor is enkel stabiel als de motor je achterwiel aandrijft; bij ontkoppeld rijden heb je minder controle op rechte stukken en geen controle tijdens bochten. Je moet dus zorgen dat er altijd aandrijving is. Daarnaast moet je je stabiliteit ook steeds kunnen corrigeren: als je dreigt om te vallen, is de eerste reactie het uitsteken van een been om een voet op de grond te zetten. Dit werkt bij lage snelheden, maar bij 50 km/h moet je dat al niet meer proberen. De correcte remedie tegen omvallen is gas geven. Echter, gas geven als je in eerste versnelling in rallenti aan het rijden bent geeft een enorme schok die je nog meer destabiliseert.
De correcte manier om traag te rijden is bijgevolg: de motor op 2000 rpm houden (rallenti is 1000 rpm) door gas te geven, snelheid onder controle houden door de koppeling te laten slippen (niet bepaald gezond met de droge koppeling van een auto of sommige motoren, maar minder erg met een natte koppeling) en te remmen met de achterrem. Wanneer je op deze manier traag rijdt, kan je onmiddellijk zonder schokken versnellen door de koppeling te lossen en gas te geven en onmiddellijk vertragen door de koppeling in te knijpen of te remmen.
Toen Stijn de oefeningen voorreed brandde zijn remlicht voortdurend.
Tot slot de zithouding: de bal van de voet moet op de voetsteunen, armen niet gestrekt, polsen recht houden. Ook dingen die ik al vanuit de rijschool meehad en toepaste.
Na de remtest reden we terug naar het Hofke en moesten we opnieuw een enquête invullen, exact dezelfde als in het begin van de dag, maar deze keer beïnvloed door onze inzichten verworven tijdens de tests. Ook volgde er een individuele bespreking van onze aandachtspunten.
De resultaten van mijn tests en mijn aandachtspunten zal ik wel eens in een volgende post opsommen.
Tuesday, 1 May 2007
Gefietst
Mijn laatste niet-gemotoriseerde fietstocht was een eeuwigheid geleden: zondag 18 september 2005, de dag voor ik ging werken: 90.86km @ 24.7km/h, max 41.4km/h. Sindsdien had ik me regelmatig voorgenomen om nog eens terug te gaan fietsen, maar daar kwam niets van terecht. Op een vijftal ritten naar een of andere winkel na, maar dat telt niet mee.
Vandaag, meer dan anderhalf jaar later, heb ik de draad terug opgenomen. Het ging iets minder goed dan de vorige keer: 21.81km @ 23.0km/h, max 37.6km/h. De kracht was er nog wel (getuige de maximumsnelheid en het feit dat mijn fiets een kilo of twintig weegt), maar het uithoudingsvermogen is weg.
Het duurde ook lang voor mijn ademhaling en hartslag normaliseerde: pas na 15km, het begin van het einde van de rit. Dat laatste stuk was wel ideaal: trage diepe regelmatige ademhaling, een hartslag rond de 124bpm, wind mee, goed wegdek (dijk van het Netekanaal) en een constante snelheid van 29km/h.
Eenmaal terug thuis voelde ik wel aan m'n benen dat ik de tocht zeker niet langer had moeten maken. Vooral de trap afgaan was weer koddig, ik moest er zelfs bij gaan zitten.
Vandaag, meer dan anderhalf jaar later, heb ik de draad terug opgenomen. Het ging iets minder goed dan de vorige keer: 21.81km @ 23.0km/h, max 37.6km/h. De kracht was er nog wel (getuige de maximumsnelheid en het feit dat mijn fiets een kilo of twintig weegt), maar het uithoudingsvermogen is weg.
Het duurde ook lang voor mijn ademhaling en hartslag normaliseerde: pas na 15km, het begin van het einde van de rit. Dat laatste stuk was wel ideaal: trage diepe regelmatige ademhaling, een hartslag rond de 124bpm, wind mee, goed wegdek (dijk van het Netekanaal) en een constante snelheid van 29km/h.
Eenmaal terug thuis voelde ik wel aan m'n benen dat ik de tocht zeker niet langer had moeten maken. Vooral de trap afgaan was weer koddig, ik moest er zelfs bij gaan zitten.
Sunday, 29 April 2007
Schelderit
Ik heb vandaag voor de tweede keer aan een MAG activiteit deelgenomen: de lenterit langs de Schelde. De samenkomst was aan het fruitkraam op de parking aan het rond punt van Wommelgem om 0900; daarna werd er in groep naar Sint-Niklaas gereden over de E17. Een ongeloofelijk zenuwachtige bedoening: constant optrekken, afremmen en inhalen om min of meer samen te blijven.
Sint-Niklaas was het eigenlijke vertrekpunt van de rit en er waren een hoop mensen die meteen naar daar kwamen gereden, zonder langs Wommelgem te passeren. Om 1000 vertrokken we voor de eigenlijke rit, met ongeveer 55 man en 10 wegkapiteins. Eerst richting Bazel, dan naar Dendermonde om daar een voormiddagstop te houden (+/- 80km van Wommelgem) en er daarna zowat alle randgemeenten aan te doen.
Onderweg zijn we nog een deel van de groep kwijtgeraakt ook; toen hebben we we een tijdje moeten wachten. Gelukkig was er voor wat spektakel gezorgd om het wachten draagzaam te houden.
Via een hele omweg kwamen we dan uiteindelijk aan in Elversele, waar we in Pat's Place een middagstop hielden (+/- 135km van Wommelgem).
Na de middag (het was ondertussen al een uur of twee, half drie) ging het noordwaards: Stekene, Clinge (NL), een namiddagstop (+/- 180km van Wommelgem) ergens met uizicht op een haventje en een zijarm van de Schelde (deel van het verdronken land van Saeftinghe).
Daarna ging het langs Doel en de haven op linkeroever terug naar Sint-Niklaas. Onderweg verloren we bij zowat elk groot kruispunt wel een paar mensen die recht naar huis wilden. Tegen een uur of 6 kwamen we dan uiteindelijk aan in Sint-Niklaas, waar het overschotje aan rijders en wegkapiteins (daar waren we onderweg ook eent je van verloren) nog even een terrasje gingen doen voor definitief huiswaarts te keren.
De rit zelf liep grotendeels over vrij rustige wegen met, vooral tijdens het eerste deel, nogal wat dorpskernen met het klassieke straatmeubilair (verhogingen, versmallingen, asverschuivingen, ...). We moesten af en toe ook al eens over wat kasseiwegen, en één keer moesten we gewoon terugdraaien omdat er een weg was afgesloten wegens werken.
De snelheid was ideaal, alleen zaten we in de bochten soms wat te dicht opeengepakt naar mijn zin. Ook op sommige stukken waar er wat sneller kon gereden worden zaten we eigenlijk dichter op elkaar dan echt veilig, maar dat was de verantwoordelijkheid van de rijders zelf; ik hield meestal wel voldoende afstand.
De wegkapiteins hebben fantastisch werk geleverd: ze reden allemaal vooraan en bij rotondes en kruispunten waar we geen voorrang hadden werd er eentje achtergelaten om het verkeer tegen te houden. Daarna moesten ze terug naar voor crossen om op een volgend kruispunt onze vlotte doorgang te verzekeren.
Dit was mijn eerste rit in groep en alles bij elkaar viel het heel goed mee; zeker voor herhaling vatbaar!
Sint-Niklaas was het eigenlijke vertrekpunt van de rit en er waren een hoop mensen die meteen naar daar kwamen gereden, zonder langs Wommelgem te passeren. Om 1000 vertrokken we voor de eigenlijke rit, met ongeveer 55 man en 10 wegkapiteins. Eerst richting Bazel, dan naar Dendermonde om daar een voormiddagstop te houden (+/- 80km van Wommelgem) en er daarna zowat alle randgemeenten aan te doen.
Onderweg zijn we nog een deel van de groep kwijtgeraakt ook; toen hebben we we een tijdje moeten wachten. Gelukkig was er voor wat spektakel gezorgd om het wachten draagzaam te houden.
Via een hele omweg kwamen we dan uiteindelijk aan in Elversele, waar we in Pat's Place een middagstop hielden (+/- 135km van Wommelgem).
Na de middag (het was ondertussen al een uur of twee, half drie) ging het noordwaards: Stekene, Clinge (NL), een namiddagstop (+/- 180km van Wommelgem) ergens met uizicht op een haventje en een zijarm van de Schelde (deel van het verdronken land van Saeftinghe).
Daarna ging het langs Doel en de haven op linkeroever terug naar Sint-Niklaas. Onderweg verloren we bij zowat elk groot kruispunt wel een paar mensen die recht naar huis wilden. Tegen een uur of 6 kwamen we dan uiteindelijk aan in Sint-Niklaas, waar het overschotje aan rijders en wegkapiteins (daar waren we onderweg ook eent je van verloren) nog even een terrasje gingen doen voor definitief huiswaarts te keren.
De rit zelf liep grotendeels over vrij rustige wegen met, vooral tijdens het eerste deel, nogal wat dorpskernen met het klassieke straatmeubilair (verhogingen, versmallingen, asverschuivingen, ...). We moesten af en toe ook al eens over wat kasseiwegen, en één keer moesten we gewoon terugdraaien omdat er een weg was afgesloten wegens werken.
De snelheid was ideaal, alleen zaten we in de bochten soms wat te dicht opeengepakt naar mijn zin. Ook op sommige stukken waar er wat sneller kon gereden worden zaten we eigenlijk dichter op elkaar dan echt veilig, maar dat was de verantwoordelijkheid van de rijders zelf; ik hield meestal wel voldoende afstand.
De wegkapiteins hebben fantastisch werk geleverd: ze reden allemaal vooraan en bij rotondes en kruispunten waar we geen voorrang hadden werd er eentje achtergelaten om het verkeer tegen te houden. Daarna moesten ze terug naar voor crossen om op een volgend kruispunt onze vlotte doorgang te verzekeren.
Dit was mijn eerste rit in groep en alles bij elkaar viel het heel goed mee; zeker voor herhaling vatbaar!
Tuesday, 24 April 2007
Fiscaliteit
De periode van de jaarlijkse gelegaliseerde diefstal en geldklopperij komt weer stilletjesaan in de buurt en het wordt tijd om zich hierop een beetje voor te bereiden, vooral als je heel wat onkosten gedaan hebt die verband houden met je beroep. Ik ben vorige week dan ook naar een infosessie geweest over fiscaliteit; meer bepaald over het inbrengen van mijn motorkosten als beroepsonkosten bij de jaarlijkse aangifte van de personenbelasting. Deze sessie werd georganiseerd door MAG.
Alles begint met het berekenen van het forfait van beroepsonkosten. Dit is een bedrag aan beroepsonkosten dat automatisch in rekening wordt gebracht als je je werkelijke onkosten niet bewijst. Als je je werkelijke kosten wel bewijst, dan vervalt het forfait. Het is echter wel zo dat iedereen altijd minimaal recht heeft op het forfait; als je je werkelijke kosten bewijst en je komt niet boven je forfait uit, dan wordt automatisch het forfait aangerekend en vervallen de werkelijke kosten.
Het forfait wordt berekend op het belastbaar inkomen: 26.10% op het bedrag van 0-4790 Euro, 10% op het bedrag van 4790-9520 Euro, 5% op het bedrag van 9520-15850 Euro, 3% op het bedrag van 15850-55527 Euro, en een vast bedrag van 3230 Euro voor alles wat boven de 55527 Euro uitkomt.
Een praktisch voorbeeldje: stel je hebt een belastbaar inkomen van €28967.98, dan heb je recht op een forfait van €1250.19 + €473 + €316.5 + €655.90 = €2695.59 aan beroepsonkosten. Als je werkelijke kosten lager liggen dan dit bedrag, dan heeft het geen zin om het risico te lopen van ze aan te geven.
Grote kosten in het kader van je beroep (zoals de aankoop van een motor voor woon-werkverkeer), mag je niet in één keer aangeven; je moet ze afschrijven over verschillende jaren. Het aantal jaar moet overeenkomen met de verwachte levensduur van het af te schrijven object. Voor motoren is het minimum 5 jaar (langer mag ook, korter niet). Voor motoren zijn er, door een gat in de wetgeving dat ondertussen gelegaliseerd is, twee manieren van afschrijven mogelijk: de normale lineaire methode en de degressieve methode.
Bij de lineaire methode schrijf je elk jaar evenveel af: een motor van €6600 schrijf je af op 5 jaar aan €1320 per jaar.
Bij de degressieve methode schrijf je jaarlijks af aan het dubbele percentage als bij de lineaire methode (met een maximum van 40%), en dit telkens op het restbedrag. Op het moment dat het afschrijfbedrag van de lineaire methode boven het afschrijfbedrag van de degressieve methode uitkomt, mag je overschakelen op het lineaire systeem.
Een voorbeeld: dezelfde motor van €6600, degressief afgeschreven over 5 jaar (lineair afschrijfpercentage = 20%):
- Eerste jaar: €6600 x (2 x 20%) = €2640
- Tweede jaar: (€6600 - €2640) x (2 x 20%) = €1584
- Derde jaar: (€6600 - €2640 - €1584) x (2 x 20%) = €950.40; Maar: dit is minder dan de lineaire afschrijving, dus we schrijven €1320 af.
- Vierde jaar: €6600 - €2640 - €1584 - €1320 = €1056
Merk op dat er bij een degressieve afschrijving op 5 jaar geen vijfde jaar meer is, omdat alles al op 4 jaar is afgeschreven.
Het overduidelijke voordeel van degressief afschrijven is dat je de eerste jaren grotere bedragen kan afschrijven dan bij de lineaire methode en op deze manier je beroepsonkosten de hoogte kan injagen.
Volgende keer: de andere kosten die gepaard gaan met het motorrijden en die je ook kan inbrengen.
Alles begint met het berekenen van het forfait van beroepsonkosten. Dit is een bedrag aan beroepsonkosten dat automatisch in rekening wordt gebracht als je je werkelijke onkosten niet bewijst. Als je je werkelijke kosten wel bewijst, dan vervalt het forfait. Het is echter wel zo dat iedereen altijd minimaal recht heeft op het forfait; als je je werkelijke kosten bewijst en je komt niet boven je forfait uit, dan wordt automatisch het forfait aangerekend en vervallen de werkelijke kosten.
Het forfait wordt berekend op het belastbaar inkomen: 26.10% op het bedrag van 0-4790 Euro, 10% op het bedrag van 4790-9520 Euro, 5% op het bedrag van 9520-15850 Euro, 3% op het bedrag van 15850-55527 Euro, en een vast bedrag van 3230 Euro voor alles wat boven de 55527 Euro uitkomt.
Een praktisch voorbeeldje: stel je hebt een belastbaar inkomen van €28967.98, dan heb je recht op een forfait van €1250.19 + €473 + €316.5 + €655.90 = €2695.59 aan beroepsonkosten. Als je werkelijke kosten lager liggen dan dit bedrag, dan heeft het geen zin om het risico te lopen van ze aan te geven.
Grote kosten in het kader van je beroep (zoals de aankoop van een motor voor woon-werkverkeer), mag je niet in één keer aangeven; je moet ze afschrijven over verschillende jaren. Het aantal jaar moet overeenkomen met de verwachte levensduur van het af te schrijven object. Voor motoren is het minimum 5 jaar (langer mag ook, korter niet). Voor motoren zijn er, door een gat in de wetgeving dat ondertussen gelegaliseerd is, twee manieren van afschrijven mogelijk: de normale lineaire methode en de degressieve methode.
Bij de lineaire methode schrijf je elk jaar evenveel af: een motor van €6600 schrijf je af op 5 jaar aan €1320 per jaar.
Bij de degressieve methode schrijf je jaarlijks af aan het dubbele percentage als bij de lineaire methode (met een maximum van 40%), en dit telkens op het restbedrag. Op het moment dat het afschrijfbedrag van de lineaire methode boven het afschrijfbedrag van de degressieve methode uitkomt, mag je overschakelen op het lineaire systeem.
Een voorbeeld: dezelfde motor van €6600, degressief afgeschreven over 5 jaar (lineair afschrijfpercentage = 20%):
- Eerste jaar: €6600 x (2 x 20%) = €2640
- Tweede jaar: (€6600 - €2640) x (2 x 20%) = €1584
- Derde jaar: (€6600 - €2640 - €1584) x (2 x 20%) = €950.40; Maar: dit is minder dan de lineaire afschrijving, dus we schrijven €1320 af.
- Vierde jaar: €6600 - €2640 - €1584 - €1320 = €1056
Merk op dat er bij een degressieve afschrijving op 5 jaar geen vijfde jaar meer is, omdat alles al op 4 jaar is afgeschreven.
Het overduidelijke voordeel van degressief afschrijven is dat je de eerste jaren grotere bedragen kan afschrijven dan bij de lineaire methode en op deze manier je beroepsonkosten de hoogte kan injagen.
Volgende keer: de andere kosten die gepaard gaan met het motorrijden en die je ook kan inbrengen.
Sunday, 22 April 2007
Hot wax, rope, pain, blow job
In your dreams, FNH. In your dreams.
After the preparations, I started making the candle itself. First of all, I applied some silicon spray inside the mould in the hope it would ease separation when finished, which it did. Then the melting of the tealights began; for this I used a little saucepan we hardly use anymore.
The candle wax (it was actually paraffin) melted quite easily. When the first batch of tealights were liquid, the mess began for good. I cut off a piece of cotton rope, to be used as wick, and put it in the molten paraffin, in order for it to suck up as much paraffin as possible. This to prevent the wick from burning up before the wax melts in the final product, which would make the candle unusable. Having a paraffinated wick also helps keeping the piece of rope straight, which makes for easier handling. However, to get a straight wick, it has to dry in straight form; which means gripping it with both hands and pulling it straight. One side was cold and clean (I was smart enough not to drop the entire length in the paraffin), the other hot and messy. This was the most painful stage in the entire candle making process.
When the wick had dried, I poured some wax in the mould and it ran right out of it, through the openings between mould and pot. However, when this first layer solidified, the mould was closed. Before this layer was entirely solid, I put in the wick.
Then the routine began: adding some coins, adding some more wax, waiting until the wax solidified, adding another layer of coins, and so on. I did enverything to get the wax cooled down as quickly as possible: I put the coins in the fridge, I added water in the pot so that the mould was surrounded by water, I added ice cubes to the water, and of course I blowed on the wax to cool it down.
The level of wax gradually increased, until it reached the edge of the surrounding pot, at which point I couldn't add more water to cool it down. This lack of cooling was very apparent: subsequent layers set remarkably slower.
I finally had enough of it (I had also gone slightly over budget, those large denomination coins add up faster than you'd think) and concluded with a bunch of 1 and 2 cent coins and the remainder of the wax. I then put the entire pot in the cellar where it could cool down completely.
Cleaning up was surprisingly easy: I rinsed the melting pot with cold water until it was entirely cooled. Since wax and paraffin have a larger density (and thus smaller volume) when in solid form than in liquid form, the solidified paraffin remains could be taken out from the pot in one piece.
The next day, I removed the candle from its mould, cut off the brittle edges at the top and the bottom, trimmed the wick to size, and wrapped it in as a gift.
Part of the message is a joke on the recepient's function with the W3C, as they are notorious for filling their specifications with lots of requirement level phrases.
After the preparations, I started making the candle itself. First of all, I applied some silicon spray inside the mould in the hope it would ease separation when finished, which it did. Then the melting of the tealights began; for this I used a little saucepan we hardly use anymore.
The candle wax (it was actually paraffin) melted quite easily. When the first batch of tealights were liquid, the mess began for good. I cut off a piece of cotton rope, to be used as wick, and put it in the molten paraffin, in order for it to suck up as much paraffin as possible. This to prevent the wick from burning up before the wax melts in the final product, which would make the candle unusable. Having a paraffinated wick also helps keeping the piece of rope straight, which makes for easier handling. However, to get a straight wick, it has to dry in straight form; which means gripping it with both hands and pulling it straight. One side was cold and clean (I was smart enough not to drop the entire length in the paraffin), the other hot and messy. This was the most painful stage in the entire candle making process.
When the wick had dried, I poured some wax in the mould and it ran right out of it, through the openings between mould and pot. However, when this first layer solidified, the mould was closed. Before this layer was entirely solid, I put in the wick.
Then the routine began: adding some coins, adding some more wax, waiting until the wax solidified, adding another layer of coins, and so on. I did enverything to get the wax cooled down as quickly as possible: I put the coins in the fridge, I added water in the pot so that the mould was surrounded by water, I added ice cubes to the water, and of course I blowed on the wax to cool it down.
The level of wax gradually increased, until it reached the edge of the surrounding pot, at which point I couldn't add more water to cool it down. This lack of cooling was very apparent: subsequent layers set remarkably slower.
I finally had enough of it (I had also gone slightly over budget, those large denomination coins add up faster than you'd think) and concluded with a bunch of 1 and 2 cent coins and the remainder of the wax. I then put the entire pot in the cellar where it could cool down completely.
Cleaning up was surprisingly easy: I rinsed the melting pot with cold water until it was entirely cooled. Since wax and paraffin have a larger density (and thus smaller volume) when in solid form than in liquid form, the solidified paraffin remains could be taken out from the pot in one piece.
The next day, I removed the candle from its mould, cut off the brittle edges at the top and the bottom, trimmed the wick to size, and wrapped it in as a gift.
Part of the message is a joke on the recepient's function with the W3C, as they are notorious for filling their specifications with lots of requirement level phrases.
Monday, 16 April 2007
Candle making
Last saturday one of my collegues got married. At work we had been all very agreeing for weeks on end to do something, but it wasn't until thursday that we finally woke up and realized that it was actually too late to organise anything. So we decided to give money (a commodity always in short supply whenever people marry or build a house or both).
Now that we had decided what to give, we had to find some original way of presenting it. One of the ideas was to put the money in a wheel of Gouda, a joke on the fact he recently moved to the Netherlands (physically that is, mentally he had dropped out of Belgium long before). But obtaining a cheese would probably have been too difficult, especially considering the short timeframe. So we adopted Litrik's idea: put the money as coins in a candle.
As I have some experience with candles (and with just about anything else as well, provided it burns like hell), I volunteered to make that candle.
The idea was to melt tealights and cast a candle of about 10cm diameter and 20cm tall. We estimated that a tealight had a diametre of approximately 3cm and a hight of 1cm. That makes 1.5²*3.14 = 7cm³. To reach the dimensions we wanted, we would need 5²*3.14*20/7 = 224 tealights. So I went to the nearest Ikea to buy three packs of 100 tealights. I also made a visit to AsterX to buy a cotton wick.
This is what it all looked like:
My idea was to use a leftover piece of plastic pipe as mould; however, the piece I had in mind had apparently disappeared. I had no time to drive around looking for pipes, so I had to improvise a bit (I'm usually quite a good at that) and make the mould myself.
I did have some heavy cardboard pipes (each over 2m long and filled with approximately 35m of aluminium profiles left over from a previous project). I couldn't use those of course, they were still in use; however, I could use one as mould for my mould (please bear with me). I wrapped some cling film around it, followed by a layer of paper (for sturdyness), followed by a layer of cling film again. I then cut it off off the pipe and taped the ends together again.
In theory this should have provided me with a nice round tube of 10cm diameter. In reality though, I ended up with a sagging, all but round piece of stuff held together with duct tape. Anyway, I had no time to try anything else, so I took al old cast iron cooking pot and taped the poor tube-aspiring thing to the bottom.
Next time on Blogspot: HOT DRIPPING WAX!
Now that we had decided what to give, we had to find some original way of presenting it. One of the ideas was to put the money in a wheel of Gouda, a joke on the fact he recently moved to the Netherlands (physically that is, mentally he had dropped out of Belgium long before). But obtaining a cheese would probably have been too difficult, especially considering the short timeframe. So we adopted Litrik's idea: put the money as coins in a candle.
As I have some experience with candles (and with just about anything else as well, provided it burns like hell), I volunteered to make that candle.
The idea was to melt tealights and cast a candle of about 10cm diameter and 20cm tall. We estimated that a tealight had a diametre of approximately 3cm and a hight of 1cm. That makes 1.5²*3.14 = 7cm³. To reach the dimensions we wanted, we would need 5²*3.14*20/7 = 224 tealights. So I went to the nearest Ikea to buy three packs of 100 tealights. I also made a visit to AsterX to buy a cotton wick.
This is what it all looked like:
My idea was to use a leftover piece of plastic pipe as mould; however, the piece I had in mind had apparently disappeared. I had no time to drive around looking for pipes, so I had to improvise a bit (I'm usually quite a good at that) and make the mould myself.
I did have some heavy cardboard pipes (each over 2m long and filled with approximately 35m of aluminium profiles left over from a previous project). I couldn't use those of course, they were still in use; however, I could use one as mould for my mould (please bear with me). I wrapped some cling film around it, followed by a layer of paper (for sturdyness), followed by a layer of cling film again. I then cut it off off the pipe and taped the ends together again.
In theory this should have provided me with a nice round tube of 10cm diameter. In reality though, I ended up with a sagging, all but round piece of stuff held together with duct tape. Anyway, I had no time to try anything else, so I took al old cast iron cooking pot and taped the poor tube-aspiring thing to the bottom.
Next time on Blogspot: HOT DRIPPING WAX!
Tuesday, 27 March 2007
Comité P heeft weer werk
This (first) post in Dutch is about a complaint filed against the Belgian Police for not following the rules that allow them to drive through a red traffic light.
De vorige keer heeft het indienen van een klacht voor een soortgelijke situatie bij het Vast Comité van Toezicht op de politiediensten (beter bekend als Comité P) weinig opgeleverd omdat de betrokkenen niet geïdentificeerd konden worden. Deze keer heb ik de nummerplaat onthouden.
De klacht (verbatim tekst + linkificatie):
Geachte,
Vandaag, dinsdag 27 maart 2007, omstreeks 18 uur 53 is er een politiecombi met nummerplaat SMB-565, komende van de richting Hove en rijdende in de richting van Edegem over de Hovestraat, door het rode licht gereden op het kruispunt van de Hovestraat met de N171 (Boniverlei), zonder evenwel te stoppen zoals nochtans voorgeschreven door Artikel 37.4 van het AR op de politie van het wegverkeer en van het gebruik van de openbare weg. Het prioritaire voertuig maakte op het ogenblik van de feiten wel gebruik van de blauwe knipperlichten zoals voorgeschreven door AR 37.2 en van het speciaal geluidstoestel zoals voorgeschreven door AR 37.3.
Een bijkomende, en mijns inziens verzwarende, omstandigheid in verband met deze overtreding van AR 37.4 is dat het speciale geluidstoestel slechts werd ingeschakeld op een vijftal meter voor het kruispunt en weer werd uitgeschakeld op enkele meters voorbij het kruispunt. Het eerste feit maakte dat aanwezige bestuurders te laat opmerkzaam werden gemaakt op het aanrijdende prioritaire voertuig dat, door ook niet te stoppen, te weinig tijd liet om weggebruikers het kruispunt te laten vrijmaken zoals hen verplicht wordt door AR 38.
Het tweede feit maakte dat het betrokken prioritaire voertuig bij de eerstvolgende oversteekplaats voor voetgangers en bij het volgende kruispunt met voorrang van rechts, beide even voorbij de plaats van de overtreding, geen voorrang kon afdwingen.
Hoewel er 'slechts' sprake is van één flagrante overtreding van de wegcode, blijkt uit het algemene gedrag van de bestuurder van het prioritaire voertuig een minachting voor zowel het verkeersreglement als voor de veiligheid van alle andere weggebruikers.
Met beleefde groet,
Als alles gaat zoals vorige keer verwacht ik deze week nog een schriftelijke bevestiging van ontvangst van mijn klacht en over een maand of drie, vier een verdere opvolging.
Het belangrijkste van dit soort klachtenprocedures is niet het behalen van enig direct voordeel of het veroordeeld krijgen van bepaalde politieambtenaren, maar het geven van een signaal naar de politiediensten toe dat burgers het niet langer pikken dat politieambtenaren zich als cowboys in het verkeer gedragen. Voor het Comité P is dit een beetje extra werk (werk dat ze geacht worden te doen en waarvoor ze betaald worden met mijn belastinggeld), maar het brengt op zijn minst een hoop irritant gevraag en mogelijk een berisping of (hopelijk) zelfs een straf met zich mee voor de politieambtenaar in overtreding. Alles bij elkaar een stevige incentive om het niet meer te doen.
Ik kan iedereen aanraden om hetzelfde te doen (het moet uiteraard wel om een echte overtreding gaan). Een klacht indienen kan online.
De vorige keer heeft het indienen van een klacht voor een soortgelijke situatie bij het Vast Comité van Toezicht op de politiediensten (beter bekend als Comité P) weinig opgeleverd omdat de betrokkenen niet geïdentificeerd konden worden. Deze keer heb ik de nummerplaat onthouden.
De klacht (verbatim tekst + linkificatie):
Geachte,
Vandaag, dinsdag 27 maart 2007, omstreeks 18 uur 53 is er een politiecombi met nummerplaat SMB-565, komende van de richting Hove en rijdende in de richting van Edegem over de Hovestraat, door het rode licht gereden op het kruispunt van de Hovestraat met de N171 (Boniverlei), zonder evenwel te stoppen zoals nochtans voorgeschreven door Artikel 37.4 van het AR op de politie van het wegverkeer en van het gebruik van de openbare weg. Het prioritaire voertuig maakte op het ogenblik van de feiten wel gebruik van de blauwe knipperlichten zoals voorgeschreven door AR 37.2 en van het speciaal geluidstoestel zoals voorgeschreven door AR 37.3.
Een bijkomende, en mijns inziens verzwarende, omstandigheid in verband met deze overtreding van AR 37.4 is dat het speciale geluidstoestel slechts werd ingeschakeld op een vijftal meter voor het kruispunt en weer werd uitgeschakeld op enkele meters voorbij het kruispunt. Het eerste feit maakte dat aanwezige bestuurders te laat opmerkzaam werden gemaakt op het aanrijdende prioritaire voertuig dat, door ook niet te stoppen, te weinig tijd liet om weggebruikers het kruispunt te laten vrijmaken zoals hen verplicht wordt door AR 38.
Het tweede feit maakte dat het betrokken prioritaire voertuig bij de eerstvolgende oversteekplaats voor voetgangers en bij het volgende kruispunt met voorrang van rechts, beide even voorbij de plaats van de overtreding, geen voorrang kon afdwingen.
Hoewel er 'slechts' sprake is van één flagrante overtreding van de wegcode, blijkt uit het algemene gedrag van de bestuurder van het prioritaire voertuig een minachting voor zowel het verkeersreglement als voor de veiligheid van alle andere weggebruikers.
Met beleefde groet,
Als alles gaat zoals vorige keer verwacht ik deze week nog een schriftelijke bevestiging van ontvangst van mijn klacht en over een maand of drie, vier een verdere opvolging.
Het belangrijkste van dit soort klachtenprocedures is niet het behalen van enig direct voordeel of het veroordeeld krijgen van bepaalde politieambtenaren, maar het geven van een signaal naar de politiediensten toe dat burgers het niet langer pikken dat politieambtenaren zich als cowboys in het verkeer gedragen. Voor het Comité P is dit een beetje extra werk (werk dat ze geacht worden te doen en waarvoor ze betaald worden met mijn belastinggeld), maar het brengt op zijn minst een hoop irritant gevraag en mogelijk een berisping of (hopelijk) zelfs een straf met zich mee voor de politieambtenaar in overtreding. Alles bij elkaar een stevige incentive om het niet meer te doen.
Ik kan iedereen aanraden om hetzelfde te doen (het moet uiteraard wel om een echte overtreding gaan). Een klacht indienen kan online.
Saturday, 24 March 2007
Team building
Today (technically yesterday), we had a team building day with the entire company (well, almost entire anyway) at Brasserie Kwadraat in Ekeren. The day started with tea/coffee and croissants, followed by an introduction of the team building people and the obligatory speech/presentation by the Big Boss.
The first activity of the day was a getting-to-know-you session; the group was divided in two manageable parts of 13 people each and the goal was for each person in the subgroup to have a short face-to-face with all the others in the group, with 5 minutes per conversation. It wasn't just a conversation to have, but to determine one nontrivial common trait; tell each other something special about oneself; and set an expectation for the day.
This was a good opportunity to learn something new from each other. Apparently, I'm no the only biker in the team, there are some former-bikers and wannabe-bikers as well. There are also a number of people who share my passion for DIY and tinkering with stuff. And there are some who can appreciate classical music as well.
The second activity was a practice for some quick on-the-spot team work: a small competition between two subgroups of 13 people. The assignment: get all 13 people on a 2x3m piece of polytarp, cut away as much as possible, and flip over the tarp. All this without anyone setting any foot outside the plastic. The winner of the two teams was the one with the smallest piece of plastic left.
It was oficially called an ex-aequo, but our team actually lost.
Lunch was good (smoked salmon).
The third activity was a larger and complicated project, requiring some planning: Mute and Blind. Again the group was divided in two teams of 13 each. Each team would have one mute person and twelve blind ones, all working together to reach an objective. The assignment was: divide the team of blind people into two subteams of 6, have each subteam find a piece of rope, have each subteam lay out the piece of rope in an equilateral triangle with one point touching one end of a narrow bridge, get each subteam inside their triangle, and finally get each subteam to cross the bridge to the other side.
The mute guy can see everything, but cannot move or touch anyone and thus has to steer all the blind people around on the field using non-verbal signs (clapping hands, whistling, etc). The blind people can talk (to each other and to the mute guy), but not see anything.
An operation of this magnitude needed some preparation of course. We were given given some time to agree on some sort of strategy to get the job done. Admittedly, the preparation of our team was complete and utter chaos, until somebody took the bull by the horns and started making some decisions. We finally ended up with a distributed control system and parallel triangle generation.
This means that the leader of each subteam asked simple yes/no questions to the mute and the mute had only three available instructions: two replies and one interrupt (1 clap for yes, two claps for no and multiple claps for full stop). The control system was distributed in that the mute did not send out instructions (central control), but rather relied on the intelligence of the subteam leaders to ask correct questions (this has one drawback: if something goes wrong in the communication, it requires tremendous imagination on the part of the questioner to realize that one or more of the previous answers of the mute were actually wrong). The subteams used a CSMA/CD protocol to communicate with the mute: basic Aloha. Just listen to the others and ask the question; if questions are asked at the same time, shut up and try again later.
The parallel triangle generation consisted of two methods of creating the triangle: one was simple to execute but needed interaction with the mute to position two of the corners; the other was slightly more complex, but needed only a final confirmation of the mute as a doublecheck for whether the triangle was correctly laid out. As such, both triangles could be laid out simultaneously.
Our team won this one.
The last assignment was to stage out each of the five Company Values in groups of five people: enterprising, urge for realisation, respectfulness, realism, and professionalism.
The day was concluded by having people compliment each other.
Dinner was good.
The first activity of the day was a getting-to-know-you session; the group was divided in two manageable parts of 13 people each and the goal was for each person in the subgroup to have a short face-to-face with all the others in the group, with 5 minutes per conversation. It wasn't just a conversation to have, but to determine one nontrivial common trait; tell each other something special about oneself; and set an expectation for the day.
This was a good opportunity to learn something new from each other. Apparently, I'm no the only biker in the team, there are some former-bikers and wannabe-bikers as well. There are also a number of people who share my passion for DIY and tinkering with stuff. And there are some who can appreciate classical music as well.
The second activity was a practice for some quick on-the-spot team work: a small competition between two subgroups of 13 people. The assignment: get all 13 people on a 2x3m piece of polytarp, cut away as much as possible, and flip over the tarp. All this without anyone setting any foot outside the plastic. The winner of the two teams was the one with the smallest piece of plastic left.
It was oficially called an ex-aequo, but our team actually lost.
Lunch was good (smoked salmon).
The third activity was a larger and complicated project, requiring some planning: Mute and Blind. Again the group was divided in two teams of 13 each. Each team would have one mute person and twelve blind ones, all working together to reach an objective. The assignment was: divide the team of blind people into two subteams of 6, have each subteam find a piece of rope, have each subteam lay out the piece of rope in an equilateral triangle with one point touching one end of a narrow bridge, get each subteam inside their triangle, and finally get each subteam to cross the bridge to the other side.
The mute guy can see everything, but cannot move or touch anyone and thus has to steer all the blind people around on the field using non-verbal signs (clapping hands, whistling, etc). The blind people can talk (to each other and to the mute guy), but not see anything.
An operation of this magnitude needed some preparation of course. We were given given some time to agree on some sort of strategy to get the job done. Admittedly, the preparation of our team was complete and utter chaos, until somebody took the bull by the horns and started making some decisions. We finally ended up with a distributed control system and parallel triangle generation.
This means that the leader of each subteam asked simple yes/no questions to the mute and the mute had only three available instructions: two replies and one interrupt (1 clap for yes, two claps for no and multiple claps for full stop). The control system was distributed in that the mute did not send out instructions (central control), but rather relied on the intelligence of the subteam leaders to ask correct questions (this has one drawback: if something goes wrong in the communication, it requires tremendous imagination on the part of the questioner to realize that one or more of the previous answers of the mute were actually wrong). The subteams used a CSMA/CD protocol to communicate with the mute: basic Aloha. Just listen to the others and ask the question; if questions are asked at the same time, shut up and try again later.
The parallel triangle generation consisted of two methods of creating the triangle: one was simple to execute but needed interaction with the mute to position two of the corners; the other was slightly more complex, but needed only a final confirmation of the mute as a doublecheck for whether the triangle was correctly laid out. As such, both triangles could be laid out simultaneously.
Our team won this one.
The last assignment was to stage out each of the five Company Values in groups of five people: enterprising, urge for realisation, respectfulness, realism, and professionalism.
The day was concluded by having people compliment each other.
Dinner was good.
Saturday, 10 March 2007
On the road again
Yes indeedy, my bike is finally repaired! It was originally promised for february 14 and later postponed to march 2, then march 6, then march 8, then march 10 at 1100, then march 10 at 1300, then march 10 at 1130 (after an angry phone call).
But all that is past now; today, 85 days and 5 traffic law changes after that fatal moment, I have made my first bike trip of the year. It is still a bit chilly outside, but the sun put in an effort and when driving not too fast, the temperature was comfortable enough.
After almost three months of pedestrianism, I had to get used to driving again. I took it slowly, driving from the garage straight towards an empty parking lot to practise some manoeuvring.
Afterwards I did a larger, completely random tour that also took me past the place where I crashed into the scenery. There was not much to see there, though; the road was in excellent condition (compared, at least, to the average Belgian road).
But all that is past now; today, 85 days and 5 traffic law changes after that fatal moment, I have made my first bike trip of the year. It is still a bit chilly outside, but the sun put in an effort and when driving not too fast, the temperature was comfortable enough.
After almost three months of pedestrianism, I had to get used to driving again. I took it slowly, driving from the garage straight towards an empty parking lot to practise some manoeuvring.
Afterwards I did a larger, completely random tour that also took me past the place where I crashed into the scenery. There was not much to see there, though; the road was in excellent condition (compared, at least, to the average Belgian road).
Sunday, 11 February 2007
Defending my case
A certain commenter had apparently expected some monstrosity of a flightcase when he read my articles. I take this as a compliment on my photography skills; however, when you consider the profiles, corners, catches and the handle, they should give you some idea of the real size. If it were huge, all the components would be proportionally huge as well.
Some numbers for comparison (width x height x depth):
- single case: 42 x 34 x 24cm
- CD case: 41 x 35 x 16cm
- HD case: 44 x 25 x 18cm
Some comparative pictures (from left to right: CD case, single case, HD case):
.jpg)
(The glossy black does look better doesn't it).
.jpg)
And finally, it's not the size of your equipment that counts!
Some numbers for comparison (width x height x depth):
- single case: 42 x 34 x 24cm
- CD case: 41 x 35 x 16cm
- HD case: 44 x 25 x 18cm
Some comparative pictures (from left to right: CD case, single case, HD case):
.jpg)
(The glossy black does look better doesn't it).
.jpg)
And finally, it's not the size of your equipment that counts!
Saturday, 10 February 2007
The finished article
My flightcase is finished (since last weekend, but I didn't have time yet to take pictures).
.jpg)
I assembled it and did some foam cutting for housing disks. I used a piece of blue insulation panel (polystyrene or polyurethane foam or something) and finished it with a kind of self-adhesive black velours.
.jpg)
There are three cutouts for disks in the tray, one of which is currently in use. Until all three are filled, I use the space below for other stuff.
.jpg)
.jpg)
I assembled it and did some foam cutting for housing disks. I used a piece of blue insulation panel (polystyrene or polyurethane foam or something) and finished it with a kind of self-adhesive black velours.
.jpg)
There are three cutouts for disks in the tray, one of which is currently in use. Until all three are filled, I use the space below for other stuff.
.jpg)
Sunday, 28 January 2007
Paint it black
Now the wood- and metalwork is all finished, the paintwork has started. I disassembled the whole case and applied the paint: two coats on every side with 48 hours in between coats. The paint should in theory be overpaintable in 24 hours, but it drying in a cold and slightly damp cellar makes it take longer.
The laquer finish proves to be a bit disappointing. Apparently the cellar is a bit dusty, which translates in an accidented finish. Maybe I can polish things up once it has hardened out.
.jpg)
The laquer finish proves to be a bit disappointing. Apparently the cellar is a bit dusty, which translates in an accidented finish. Maybe I can polish things up once it has hardened out.
.jpg)
Sunday, 14 January 2007
Flightcase nearing completion
The day of my accident, I had been working on my flightcase, doing the metalwork for the lid of my flightcase. I left off with all the metalwork done:
.jpg)
This weekend I bolted everything together and put on all the widgets: case corners, catches, carrying handle and hinges.
The bolts were a little too long, so I had to trim them down. I feared that this would become a bit of a labour-intensive job with a hacksaw, but I remebered in time I bought a Dremel-clone (Top Craft brand) a year ago or so. Don't you just love power tools:
.jpg)
The case has turned out deeper than I anticipated and that's because the carrying handle is rather large. I'm thinking of horizontally compartmentalizing the case so that I can put in more stuff.
The final result is now waiting for its paint job:
.jpg)
.jpg)
This weekend I bolted everything together and put on all the widgets: case corners, catches, carrying handle and hinges.
The bolts were a little too long, so I had to trim them down. I feared that this would become a bit of a labour-intensive job with a hacksaw, but I remebered in time I bought a Dremel-clone (Top Craft brand) a year ago or so. Don't you just love power tools:
.jpg)
The case has turned out deeper than I anticipated and that's because the carrying handle is rather large. I'm thinking of horizontally compartmentalizing the case so that I can put in more stuff.
The final result is now waiting for its paint job:
.jpg)
Monday, 8 January 2007
Holidays are over
The winter holidays are over and it's showing. As I reported earlier, I was surprised at the timeliness of our public transport and I thought it was accidental. It turns out I was right. Last friday (still during holidays), my train was 12 minutes late and I had to get on another one. And change in Berchem. No big deal though.
Today timeliness has gone down the drain permanently. It took the seats with it as well.
This morning my train was a reasonable 4 minutes late. It was, however, stuffed. I had to stand from Lier to Antwerp Central, even though a lot of people got off at Berchem. This is of course the chosen moment for the conductor to conduct his business and wriggle through the masses from one end of the train to the other.
When I arrived at metro station Diamant, the tram arrived, surprisingly, almost immediately (at that time of the day there is a tram every 10 minutes or so, so no surprises there). Unfortunately, that ends the good news. The bad news is that all fifty-odd of us were getting on that tram, joining the two hundred or so that were already on it. I now have a reasonable idea of how tinned sardines must feel.
One advantage though: there was no need to hold on tight whenever the tin accelerated or stopped; I could lean against the other sardines.
Today timeliness has gone down the drain permanently. It took the seats with it as well.
This morning my train was a reasonable 4 minutes late. It was, however, stuffed. I had to stand from Lier to Antwerp Central, even though a lot of people got off at Berchem. This is of course the chosen moment for the conductor to conduct his business and wriggle through the masses from one end of the train to the other.
When I arrived at metro station Diamant, the tram arrived, surprisingly, almost immediately (at that time of the day there is a tram every 10 minutes or so, so no surprises there). Unfortunately, that ends the good news. The bad news is that all fifty-odd of us were getting on that tram, joining the two hundred or so that were already on it. I now have a reasonable idea of how tinned sardines must feel.
One advantage though: there was no need to hold on tight whenever the tin accelerated or stopped; I could lean against the other sardines.
Thursday, 4 January 2007
Back to work
After almost three weeks of sitting still, I went back to work today. My bike is not repaired yet (that will take at least two weeks) , so I had to use public transport. It was exactly as I remembered it from my student days: crowded, noisy, smelly, and no conductor to be seen anywhere.
I must admit I was rather surprised at the timeliness of both train and tram. I expect this was more of a coincidence. Nevertheless, it took me almost twice as long as usual to get to work.
Antwerp central station has a very impressive architecture.
I must admit I was rather surprised at the timeliness of both train and tram. I expect this was more of a coincidence. Nevertheless, it took me almost twice as long as usual to get to work.
Antwerp central station has a very impressive architecture.
Subscribe to:
Posts (Atom)
.jpg){kind=avatar}